مثنوی

باز آمدم چون عید نو ؛ تا قفل زندان بشکنم
وین چرخ مردم خوار را چنگال ودندان بشکنم

هفت اختر بی آب را ؛ کین خاکیان را می خورند
هم آب  بر آتش زنم ؛ هم بادهاشان بشکنم

از شاه بی آغاز من؛ پران شدم چون باز من
تا جغد طوطی خوار را در دیر ویران بشکنم

ز آغاز عهدی کرده ام کین جان فدای شه کنم
بشکسته بادا پشت جان گر عهدو پیمان بشکنم

امروز همچون آصفم ؛شمشیر وفرمان در کفم
تا گردن گردنکشان در پیش سلطان بشکنم

روزی دو؛ باغ طاغیان گر سبز بینی؛ غم مخور
چون اصلهای بیخشان از راه پنهان بشکنم

هر جا یکی گویی بود؛ چوگان وحدت وی برد
گویی که میدان نسپرد؛ در زخم چوگان بشکنم

گشتم مقیم بزم او؛ چون لطف دیدم عزم او
گشتم حقیر راه او ؛ تا ساق شیطان بشکنم

چون در کف سلطان شدم؛ یک حبه بودم کان شدم
گر در ترازویم نهی ؛ می دان که میزان بشکنم

چون من خراب و مست را در خانه خود ره دهی
پس تو ندانی این قدرکین بشکنم؛ آن بشکنم

گر پاسبان گوید که هی! بر وی بریزم جام می
در بان اگر دستم کشد؛ من دست در بان بشکنم

چرخ گر نگردد گرد دل؛ از بیخ و اصلش بر کنم
گردون اگر دونی کند گردون گردان بشکنم

خوان کرم گسترده ای؛ مهمان خویشم برده ای
گوشم چرا مالی اگر من گوشه نان بشکنم

نی نی ؛ منم سر خوان تو ؛ سر خیل مهمانان تو
جامی دو بر مهمان کنم ؛ تا شرم مهمان بشکنم

ای که میان جان من تلقین شعرم می کنی
گر تن زنم خامش کنم ؛  ترسم که فرمان بشکنم

از شمس تبریزی اگر باده رسد؛ مستم کند
من لا ابالی وار؛ خود استون کیوان بشکنم


***********

من دزد دیدم کو برد مال  و متاع  مردمان

                                                    این دزد ماخود دزد را چون می بدزدد ازمیان

خواهندازسلطان امان ؛چون دزد افزونی کند

                                               دزدی چو سلطان می کند ؛ پس از کجا خواهیم امان

مولانا جلا الدین بلخی
(مولوی)