آغازیدیم صبحی دگر  رادر شروع ماهی نو
-------------------------------------
آنان آرام غنوده اند ؛ آن بزرگ ایزدان
میله ها فروکشیده  شده ؛ تیرها پرتاب  گردیده اند
تود ه ها و خلایق آرمیده اند 
در خوابی عمیق و خوش
دروازه های باز بسته شده اند
خورشید ؛ ماه ؛ آشوب ؛ عشق
در آسمان آرمیده ؛ به خواب رفته اند
کرسی قضاوت  اکنون خالی است
زیرا هیچ ایزدی اکنون بر سر کار نیست
شب پرده فرو کشیده است

این شعر خانم بهبهانی راحول وهوش سال های ۵۴ خواندم 
وخاطره تلخش هنوز بر اعصاب وروانم جاریست
بیان واقعیت هایی که هنوز از آن سال تا کنون در متن 
جامعه ما وجود دارد
حلبی آباد های تهران ؛ گود عباسی یا خیلی جا های دیگر
مهم این است که هنوز وجود دارد
و ما بدان می اندیشیم که معشوقه مان امروز ........ بماند

جای شرمندگیست

ع.سربدار

***************

 بچه ها  ــ صبحتان بخیر ؛ سلام
در س امروز  فعل  مجهول  است
فعل  مجهول چیست  می دانید
نسبت  فعل ما به مفعول  است

در   دهانم  زبان   چو   آویزی
در  تهیگاه  زنگ  ؛  می لغزید
صوت  ناسازم  آنچنان  که مگر
شیشه بر روی سنگ می لغزید

ساعتی  داد  آن  سخن  دادم
حق   گفتار   را   ادا   کردم
تا  ز  اعجاز  خود   شوم آگاه
ژاله  را زان  میان صدا  کردم

ژاله  از درس  من  چه  فهمیدی
پاسخ  من سکوت  بود و سکوت
ده  جوابم  بده  کجا  بودی
رفته  بودی  به  عالم  حپروت

خنده  دختران  و  غرش  من
ریخت  بر فرق ژاله ؛ چون باران
لیک  او  بود  غرق حیرت خویش
غافل  از  اوستا د  و  از  یاران

خشمگین ؛ انتقام جو ؛ گفتم
بچه ها ! گوش ژاله سنگین است
دختری  طعنه  زد  که ؛  نه خانم
درس در گوش ژاله یاسین است

با ز هم  خنده ها  و همهمه ها
تند  و پیگیر  می رسد به گوش
زیر  آتشفشان  دیده ی  من
ژاله  آرام  بود  و  سرد  و  خموش

رفته  تا  عمق  چشم  حیرانم
آن  دو  میخ  نگاه  خیره ی  او
موج زن ؛ در  دو  چشم  بی گنهش
رازی  از  روزگار  تیره ی  او
 
آنچه  در  آن  نگاه  می خواندم
قصه ی غصه بو د و حرمان بود
ناله ای  کرد  و  در  سخن  آمد
با  صدایی  که  سخت  لرزان بود

فعل  مجهول فعل آن پدری است
که  دلم  را  ز  درد ؛  پر  خون کرد
خواهرم  را  به  مشت  و سیلی  کوفت
مادرم  را  ز  خانه  بیرون  کرد

شب  دوش  از  گرسنگی  تا صبح
خواهر  شیر  خوار  من  نالید
سوخت  در  تاب  تب  برادر  من
تا  سحر  در  کنار  من  نالید

در غم آن  دو  تن ؛ دو  دیده ی  من
این  یکی  اشک بود  و  آن  خون بود
 مادرم  را  دگر   نمی دانم
که کجا رفت و  حال او چون بود

گفت و نالید آنچه باقی ماند
هق هق گریه بود  و ناله ی  او
شسته می شد به قطره های سرشک
چهره  همچو  برگ  لاله ی  او

ناله  من  به  ناله اش  آمیخت
که :  غلط  بود  آن چه من گفتم
درس  امروز  ؛   قصه ی  غم  توست
تو  بگو  !  من چرا سخن گفتم

فعل  مجهول ؛  فعل  آن پدری است
که  تو  را  بی گنا ه می سوزد
آن  حریق  هوس بود  که در او
مادری  بی پناه  می سوزد

شعر از
خانم سیمین بهبهانی